Dawno temu żył sobie król, który władał wielkim, choć ubogim królestwem. Król miał tylko jedno pragnienie - było nim złoto. Doradcy namawiali go, aby sprzedawał więcej zboża, ale władca wiedział, że wtedy w królestwie zapanuje głód. Inni doradzali, aby sprzedał bydło, ale i tutaj pojawiał się problem braku jedzenia dla poddanych. Król często objeżdżał swe królestwo na koniu, przyglądając się pracującym ludziom i zastanawiając się, skąd wziąć upragnione złoto. Podczas jednej z takich wypraw spotkał na drodze starca z długą, siwą brodą i szarym woreczkiem w ręku. - Co tam niesiesz, dobry człowieku? - zapytał zaciekawiony. - Panie, w tym woreczku jest bogactwo dla twego ludu - odparł staruszek, podając królowi woreczek. - To tylko zwykłe ziarno - powiedział zawiedziony król, zaglądając do środka. - Panie, posiej to ziarno tak jak zboże, a wkrótce wyrośnie z niego złoto. Król patrzył za odchodzącym starcem, nie mogąc uwierzyć w jego słowa. Ale postanowił spróbować. Otrzymane ziarna zasiał na najbardziej żyznej ziemi i wkrótce pojawiły się zielone łodyżki. Ludzie zerkali na pole z zawodem, ale król był cierpliwy. Gdy całe pole pokryło się niebieskimi kwiatuszkami, król zaczął się martwić. Żółte kwiaty mogłyby świadczyć o złocie zawartym w płatkach, ale niebieskie? Gdy pewnego wieczora poszedł na pole, zobaczył, że zamiast kwiatuszków pojawiły się małe, szare kuleczki. Uradowany chwycił je w dłoń, pewny, że znajdzie w nich złoto. Lecz gdy rozkruszył je w palcach, wysypały się tylko ziarenka, takie same jak te, które dał mu siwobrody starzec. Rozwścieczony król kazał wyrwać łodygi i wrzucić do fosy. A potem wrzucić do wody jeszcze kamienie, żeby nic nie wypłynęło na wierzch i nie przypominało mu, jak został oszukany. Rozkazał też odnaleźć staruszka, od którego dostał ziarno. Wkrótce starzec sam pojawił się w królestwie i został wtrącony do lochu. Po jakimś czasie wszyscy zapomnieli o roślinach i o staruszku. Tylko córka jednego ze strażników, Rózia, codziennie w tajemnicy przynosiła mu jedzenie. Często też siadała przy nim i przędła, słuchając jego opowieści. Gdy nadeszło lato, nastała wielka wiele małych rzeczek, a wraz z nimi zamkowa fosa. Gdy król zobaczył łodygi leżące na dnie, znów wpadł we wściekłość. Rozkazał je wyciągnąć i obtłuc kijami, a to co z nich zostanie zanieść do staruszka, na dowód jego oszustwa. - Oto twoje złoto, starcze! - szydzili strażnicy, rzucając mu pod nogi białe włókna. Ale on tylko je zgarnął i zaczął powoli przeczesywać palcami. Czesał je tak długo, aż stały się białe i miękkie w dotyku. Kiedy Rózia przyniosła mu jedzenie, podał jej włókna. - Róziu, weź je i zacznij prząść tak jak wełnę. Potem utkaj z tego tkaninę i wybiel ją na słońcu. Rózię zdziwiła prośba staruszka, ale zrobiła to o co prosił. Utkała tkaninę miękką i gładką jak jedwab. A potem wyniosła ją na trawę i rozłożyła na słońcu. Wkrótce tkanina zaczęła lśnić niczym śnieg. Wtedy Rózia zwinęła ją i zaniosła staruszkowi. Ledwie zdążyła ją oddać, gdy przyszli strażnicy: - Królewska córka wychodzi za mąż, więc z łaski króla możesz prosić o co zechcesz. - Dobrze - powiedział staruszek. - Chciałbym podarować królewnie prezent. Zaprowadzono go zatem przed oblicze króla. - Cóż to za podarunek dla mojej córki? - zapytał władca. - Oto co powstało z roślin, którymi tak wzgardziłeś. Dobrze zrobiłeś, każąc je namoczyć. Tak samo było z wysuszeniem i obiciem kijami, bo do włókien trzeba się dostać. Szkoda tylko, że to wszystko działo się przez twoją wściekłość, panie - powiedział staruszek, rozwijając białe płótno. - Bo oto i twoje złoto. - Nigdy nie widziałem tak szlachetnej tkaniny - odparł król, zachwycony miękkością materiału. - Wybacz mi, że nie doceniłem twego daru. Zostań na moim dworze, zamieszkaj w moim zamku. - Panie, nie dla mnie życie dworzanina - uśmiechnął się staruszek. - Wolę wędrować po twoim królestwie i uczyć ludzi, w jaki sposób uprawiać len. Film na YouTube: Jak to ze lnem byłoW oczach dziecka ten przekaz czynił len ambasadorem polskości nawet na antypodach. Dzięki bajce Marii Konopnickiej „Jak to ze lnem było” pokoleniom polskich dzieci uświadamiano etyczną wartość włóknodajnej rośliny, która okazuje się „bogactwem ubogiego narodu”, odziewającym chłopów i sieroty.
Jak to ze lnem było należy obok Smoka wawelskiego, Szewczyka Dratewki, Pana Twardowskiego czy Bazyliszka do ścisłego kanonu polskich bajek. Utwór powstał na motywach wątków baśniowych, sięgających początków uprawy lnu na ziemiach polskich w okresie rozkwitu Biskupina. Maria Konopnicka nadała tradycyjnej opowieści koloryt pasjonującej literackiej bajki, a równocześnie pogłębiła zawarte w niej przesłanie pozytywistyczne i moralne. Od pierwszego wydania w 1902 roku bajka stała się ulubioną lekturą polskich dzieci i wpisała się do klasyki literatury dziecięcej. Urocze ilustracje Jarosława Żukowskiego nadają bajce magnetyzującego ciepła i czynią ją niezwykle bliską dzisiejszym Konopnicka (18421910) pisarka i poetka, tłumaczka, działaczka społeczna, autorka wielu poczytnych tytułów dla dzieci, jak m. in. O Janku Wędrowniczku, O krasnoludkach i o sierotce Marysi, Na jagody, Co słonko widziało, Nasza szkapa, Szkolne przygody Pimpusia Sadełko.
Informacje o JAK TO ZE LNEM BYŁO, MARIA KONOPNICKA - 10890919393 w archiwum Allegro. Data zakończenia 2021-11-18 - cena 8,39 złJak to ze lnem byłoW niniejszej publikacji zachowano oryginalną © 1892, 2022 SAGA EgmontZdjęcie na okładce: ShutterstockWszystkie prawa zastrzeżoneISBN: 97887280552981. Wydanie w formie e-bookaFormat: EPUB książka jest chroniona prawem autorskim. Kopiowanie do celów innych niż do użytku własnego jest dozwolone wyłącznie za zgodą Wydawcy oraz postacie i poglądy zawarte w tej publikacji nie odzwierciedlają poglądów ani opinii wydawcy. Utwór ma charakter publikacji historycznej, ukazującej postawy i tendencje charakterystyczne dla czasów z których jest częścią Grupy Egmont. Egmont to największa duńska grupa medialna, należąca do Fundacji Egmont, która każdego roku wspiera dzieci z trudnych środowisk kwotą prawie 13,4 miliona TO ZE LNEM BYŁO. BAJKA. Kiedy Julisia czystą koszulkę bierze, zawsze starą Pawłowę pod brodę głaszcze i mówi:— Moja Pawłowa! Moja złociutka! powiedzcie-no mi, jak to z tym lnem było?Julisia wie dobrze, jak to było, ale niezmiernie lubi słuchać, jak jej Pawłowa ową historyę o lnie opowiada i dlatego tak się starej niani swojej niania radaby z panienką przegwarzyć dzień cały, uśmiecha się jednak i mówi:— Ej, panienko-serce! A czyto raz już powiadałam o tem?Ale Julisia znów w prośby:— Moja nianiusiu! moja złota! moja kochana! tylko ten raz Pawłowa podpiera spracowaną ręką twarz wyschłą, zwiędłą, kiwa przez chwilę głową w czerwonej kwiecistej chuście i tak mówi:Był raz król taki, co miał wielkie królestwo, wszelkiego dobra i bogactwa pełne, tylko że w niem złota nie było.
.jak to z lnem było tekst
